Het verhaal van Peter

We zijn het afgelopen Pinksterweekend heerlijk een lang weekend naar Ameland geweest. Op de poli kinderoncologie had een stel een aanplakbiljet hangen waarop ze hun caravan eenmalig gratis aanboden aan gezinnen met een ernstig ziek kind. We hebben daar dus maar lekker gebruik van gemaakt. Het weer was heerlijk waardoor we veel buiten hebben kunnen zijn. We hebben zaterdagmiddag zelfs nog een hele poos op het strand gelegen. Helaas had die strandmiddag een zeer vervelende afloop. Peter en Nicky renden in hun zwemkleding over het strand naar ons toe en Peter is toen gevallen. Heel sneu en vervelend en dan breekt je hart als je je kind daar ziet liggen met zoveel pijn. Hij kon niet meer overeind komen en lopen lukte al helemaal niet. We hebben hem geholpen met aankleden en Martin heeft hem toen naar het duinovergang getilt, terwijl ik ondertussen de auto ophaalde. Ik heb de auto een eind het strand op gereden en nadat Peter in de auto zat zijn we maar gelijk doorgereden naar een dokter. We waren erg bang dat Peter zijn achillispees gescheurd, of doormidden was, hij kon geen enkele aanraking aan zijn voet verdragen. Gelukkig kon de dokter ons enigszins geruststellen want hij was niet gescheurd of doormidden, ws was hij overrekt waardoor Peter viel en zoveel pijn had. We moesten goed koelen en Peter moest zijn voet nu niet teveel meer belasten. We hebben dus zondag, een heerlijk luie moederdag, een beetje rond de caravan doorgebracht. Ik vond nog een kinderbadje in de schuur, dus die heeft Martin maar opgeblazen waarna ik hem gevuld heb. Martin en Nicky hebben nog wel een stuk gefietst zodat Martin zich heerlijk kon uitleven op zijn hobby, nl fotografie. Nicky is dan een geliefd persoon om te fotograferen en op Ameland zijn er ook nog genoeg plekjes in de natuur om je op uit te leven.

We zijn ’s avonds nog lekker pannekoeken wezen eten bij “onder de vuurtoren”.
Maandag heel rustig aan de caravan opruimen en schoonmaken en dan om 16.30 uur weer met de boot naar Holwerd. We hebben wel een heerlijk weekend gehad, maar het was wel heel sneu voor Peter dat het voor hem zo’n vervelende wending kreeg. Het zou nl zijn weekend worden.
Hij was ook best verdrietig, niet alleen vanwege de pijn, maar ook omdat hij voor zijn gevoel nu weer een stapje terug heeft gedaan. Het lopen ging net zo goed en nu loopt hij weer een stuk moeilijker. Het doet als moeder ook pijn als je bedenkt dat je kind nu weer een stapje terug moet doen, terwijl het net zo goed met hem ging wat betreft het lopen en de oefeningen. Linda de fysiotherapeut heeft er maandag nog naar gekeken en dacht dat het aan de aanhechting van de pees lag, dus heeft Peter heerlijk gezwommen i.p.v. oefeningen doen. We moeten maandag 19 mei weer voor controle naar het ziekenhuis. We moeten dan eerst naar de poli, dan voor een röntgenfoto en een echo en daarna nog naar de fysiotherapie, dan kunnen ze daar ook gelijk even kijken naar Peters voet. Dat wordt dus wel even weer spannend. Peter zal voorlopig zijn spalken moeten gebruiken dus hebben we Peter maar even lekker in het nieuw gestoken, nieuwe schoenen en een paar nieuwe broeken. Hij wil toch geen korte broek aan met zijn spalken eronder,dus heb ik een paar katoenen lange broeken voor hem gekocht, toch lekker voor de zomer. We hebben ook bericht gekregen van de SKOV en het kamp gaat nu definitief door (als we maandag toestemming krijgen van dr Tamminga). Peter heeft er nu toch wel zijn in, maar hij vindt het gewoon een beetje spannend. Hij is niet de enige, ik heb er ook best wel moeite mee om hem een beetje los te laten. Je wil zo graag je armen stevig om hem heen slaan om hem zo te beschermen, maar je beschermt hem ook door hem een beetje los te laten en hem zelfstandig te laten worden.
Maar het is zo moeilijk……..zo vreselijk moeilijk. Heb ik ook weer iets om te leren….

Groetjes
Martin en Alide
Peter en Nicky