Oooohhh…… wat hebben we een geweldig, maar stormachtig weekend achter de rug. Even alle zorgen vergeten en volop genieten. Nou het is allebei gelukt, we hebben onze zorgen even kunnen vergeten en we hebben allemaal volop genoten. Vrijdagmiddag werden we om 15.00 uur in Zwiggelte verwacht, de kinderen kregen bij aankomst allemaal een wegwerp fotocamera.
De koffie en thee en drinken voor de kids stond klaar met een heerlijk gebakje erbij. ’s Avonds was er een overheerlijke bbq, met van alles erop en eraan. Gelukkig konden we allemaal droog zitten, want buiten stond voor de boerderij een grote (party) tent met 3 picknick setjes, waar veel ruimte was om droog te blijven. Helaas hadden we erg veel overlast van wespen, maar ze waren gelukkig niet erg agressief. Na de bbq hadden we tijd om gezellig even bij te kletsen, want veel familie komt van ver en die zie je dus niet zo vaak. Onder het genot van een hapje en veel drankjes (al dan niet met alcohol) kwamen veel verhalen los en voor dat je het in de gaten hebt is het alweer laat. Zaterdagmorgen stond er een geweldig ontbijt klaar en daarna werd er voor de kinderen een luchtkussen opgezet…… toen hadden we helemaal geen kind meer aan ze.
We hadden de foto boeken van de periode van Peter zijn ziekte meegenomen en die zijn door iedereen wel even ingekeken, voor sommigen was dit heel emotioneel. Je ziet dan de foto’s van Peter en dan zie je met eigen ogen dat hij toch echt heel erg ziek is geweest. Maar hier hebben we niet te veel bij stil gestaan.

Voor de liefhebbers was er de mogelijkheid om te schieten, op een gegeven moment hebben ze er een soort competitie van gemaakt. Peter heeft hier erg van genoten en deed het heel goed, dus…… ’s middags nog maar een keer weer, hij kreeg de smaak te pakken. ’s Middags was er voor de liefhebbers een huifkartocht, helaas werkte het weer niet echt mee. Daarna had ik een pony voor Nicky geregeld, want ze wilde heel erg graag ponyrijden. Na Nicky mocht Peter ook even een paar rondjes stappen en draven. Een aantal andere kinderen zagen Nicky en Peter ponyrijden en wilden ook wel even een rondje rijden, dus ook zij kwamen aan bod…… en ik met mijn conditie er vrolijk naast rennen…… ppffffffff. Na het eten van broodjes shoarma, patat en de nodige snacks (ook enorm bevorderlijk voor de conditie) was het tijd voor de stukjes… Er waren niet veel stukjes, maar de stukjes die er waren waren ook echt heel leuk. Daphne, Lisanne en Celeste hadden een heel leuk dansje ingestudeerd. Daarna deden Geke en Greetje in een geweldige outfit een teleac cursus spaans. Tot slot kwam er nog een bedankje voor het gastland van de olympische spelen, China. Er werd door oom Jo en Geke en Greetje een geweldig mooi bedanklied gezongen in het chinees en alle drie zagen ze eruit als echte chinezen, zelfs de spleetoogjes ontbraken niet. Na de stukjes zijn we nog gezellig door gegaan met borrelen.
Zondagmorgen na het uitgebreide ontbijt alles weer inpakken en opruimen. Tot slot sprak tante Froukje nog even een dankwoord uit aan de commissie, Martin en Angelique, Gary en Monica en Eric en Heleen en kregen ze alle zes een presentje voor de geweldige organisatie. We hebben allemaal heel erg genoten van de reünie en hebben even de spanning voor de controle in het UMCG van de volgende dag kunnen vergeten.

En dan wordt het maandag …… controle op de kinderoncologiepoli.
We moesten om 10.50 uur bij de röntgen zijn voor een foto en een echo en daarna om 11.10 uur hadden we een afspraak op de poli en moest er nog bloed geprikt worden. Alles liep uit, zoals we wel gewend zijn…… en niet zo’n klein beetje ook. Onze eigen oncoloog Dr. Tamminga was met vakantie dus kregen we deze keer Dr. Groninger, een ontzettend lieve rustige dokter. We hadden haar al wel vaker gezien als Peter weer eens met spoed naar het ziekehuis moest, dus voor ons was ze geen onbekende dokter. We werden pas tegen 12.45 uur geholpen, voor ons maakte dat eigenlijk niet zoveel uit, want we hadden kans dat de uitslagen er dan inmiddels ook al waren. Nou en of…… de uitslagen waren er.

Alles was goed…… echt helemaal goed!!!!!!

De echo van de buik was prima, de lever zag eruit zoals hij eruit hoort te zien, gave, egale struktuur en er waren geen vlekjes of plekjes op te zien. De longen zagen er ook prima uit en het bloed was ook allemaal goed. Dus we waren allemaal heel erg blij en opgelucht. Doordat alles zo ontzettend uitliep hadden we geen tijd meer om naar Hilberdink te gaan voor therapie, maar Linda, de fysiotherapeut was al op de hoogte. Ook was het te laat voor school dus we zijn lekker thuis gebleven ’s middags en hebben we ons eigen feestje gebouwd. Nu moeten we alleen 1 september nog naar de revalidatie arts in het UMCG. Hopelijk komt Peter dan in aanmerking voor nachtspalken, zodat hij overdag zonder spalken kan/mag lopen. Dit voorstel komt van Linda en zij zal voor 1 sept nog kontakt opnemen met de revalidatie arts. Dan hopen we op 6 september een kijkje te nemen bij de fokker, zodat we dan eindelijk kunnen kiezen welk hondje onze Shadow wordt. We wachten nu al heel lang voor ons gevoel en we zijn toch wel heel benieuwd. We zullen nog even geduld moeten hebben.

We zouden het leuk vinden als jullie een reactie achter willen laten, we weten dat veel mensen de web-log lezen, dan is een reactie af en toe ook wel leuk.
Als je op reacties klikt verschijnt er rechts in beeld stapsgewijs wat je moet doen.
Onder het kopje identiteit kan je naam/url aanklikken en je hoeft alleen maar je naam in te vullen. Vergeet niet het blokje woordverificatie in te vullen.
Als dat niet lukt kan je ons ook een mailtje sturen, dan plaats ik de reactie wel.

Groetjes
Martin, Alide, Peter en Nicky.

Zo…… de vakantie zit er weer op, het ‘gewone’ leven is weer begonnen. De kinderen zijn weer naar school en ik begin het weekend weer met werken, Martin mag maandag weer aan het werk.
Peter en Nicky hadden toch wel een beetje last van opstart problemen, maar dat is ook wel logisch als je 6 weken lang lekker laat op bed komt en lekker lang kan uitslapen. Dan is 7 uur opstaan wel heel erg vroeg. Peter zit dit jaar weer in groep 7, want hij heeft een herkansing gekregen, hij heeft vorig schooljaar teveel gemist.
Nicky zit nu al weer in groep 4 en heeft het naar haar zin met een nieuwe lieve juf. Hoe gaat het bij ons…… nou eigenlijk wel goed.
We zijn 2 weken naar Ameland geweest waar we het prima naar onze zin hebben gehad, hoewel het dit jaar toch meer een luie vakantie was dan een doe vakantie. We hadden een flink aantal zonnige en warme dagen, maar we hebben ook heel wisselvallig weer gehad. We weten nu ook dat het op Ameland heel heftig kan onweren en als je pech hebt blijft het lang boven het eiland hangen en lijkt het alleen maar heftiger te worden. De caravan begon behoorlijk te schudden zodat de glazen op het aanrecht begonnen te trillen. Dan schrik je wel even hoor. Ik heb mijn verjaardag op Ameland gevierd, wat heerlijk rustig was. Peter en Ariena en de kids zijn nog even geweest, zij gingen die dag naar huis en kwamen nog even een felicitatie brengen. Gea van der Heide en haar dochter Nienke waren ook op Ameland en die zijn ook nog even geweest. Nicky had gelijk al een vriendinnetje van school ontmoet op de camping, dus daar hadden we eigenlijk geen omkijken naar. Peter heeft zich ook wel vermaakt, zij het toch wat anders dan voorgaande jaren. Zijn vriend zou een paar dagen komen, maar die zag er op het laatste moment toch maar vanaf, ws. net iets te lang te ver weg van huis. Gelukkig is oma nog wel een paar dagen geweest, wat Peter ook heel gezellig vond, maar dat is toch anders dan je vriend te logeren. Jacob en Christine en Anne waren ook op Ameland en we hebben gezellig ook wat dingen samen kunnen ondernemen. De kinderen zijn regelmatig samen naar het zwembad gegaan als het regenachtig weer was, of gewoon ’s avonds na het eten even een uurtje… ‘t is ook wel lekker dat Nicky nu ook een zwemdiploma heeft. Tijdens onze vakantie hebben we op 1 augustus een telefoontje van de fokker gekregen dat de puppy’s geboren waren, er waren 2 reutjes en 5 teefjes. Toen begon het brainstormen over een naam voor het hondje. Eenmaal weer thuis verzocht de fokker ons zo spoedig mogelijk de naam door te bellen zodat die op de stamboom geschreven kan worden. We hebben unaniem besloten dat hij Shadow gaat heten, Shadow van de Boermastreek, klinkt wel aardig toch?? Nu kunnen we eigenlijk niet wachten om een kijkje te gaan nemen, maar we zullen toch nog even geduld moeten hebben, er valt nu nog niet zoveel te zien aan de hondjes. We hebben nu de 1e keus…… nou ja, veel keus is er niet, want we willen graag een reu. We hebben eerst nog een familieweekend voor de boeg. We gaan 22 t/m 24 augustus een weekendje weg met de hele familie Aikema, gezellig met z’n allen in een kampeerboerderij in Drenthe. Hier hebben we allemaal heel veel zin in. Daarna volgt op maandag 25 augustus weer een controle in het ziekenhuis. Dan wordt er weer een echo gemaakt en worden er leverfuncties geprikt, dus dat zal wel weer spannend worden, dat is het voor mij nu al…… Dan volgt op 1 september een controle bij de revalidatiearts.

Peter is afgelopen maandag weer begonnen met fysiotherapie bij Hilberdink. We zijn in overleg met Linda teruggegaan naar 1x per week i.p.v. 2x per week. Linda was wel heel tevredenen ziet duidelijke vooruitgang, maar maakt zich wel wat zorgen over zijn linker voet, die achillespees herstelt zich minder snel dan de rechter. Ze wil de revalidatiearts voorstellen om met nachtspalk(en) te beginnen en dan overdag zoveel mogelijk zonder spalken te lopen. Peter loopt al 2 dagen zonder spalken, want hij heeft momenteel veel last van zijn achillespees, Linda is maandag behoorlijk met zijn voeten bezig geweest met oprekken en ws heeft hij daar nu toch wat last van gekregen. Gelukkig gaat het lopen zonder spalken wel goed, maar Peter moet wel goed nadenken bij het lopen, anders zet hij zijn voeten toch weer verkeerd neer en dan kan hij komen te vallen. Peter heeft nog wel wat problemen met zijn concentratie. We merken heel duidelijk dat hij bezig is met het verwerken. Hij is gevoeliger en emotioneler geworden. Hij kan erg geïrriteerd reageren, terwijl er niets aan de hand is. Peter kan soms zomaar heel boos worden als hem iets niet lukt (wat hem voorheen wel lukte). Hij kan ook opeens heel verdrietig worden en vraagt zich dan af waarom hem dit moet overkomen. Hij kan dan lekker bij ons huilen en we proberen hem zoveel mogelijk te steunen en antwoorden te geven op de vragen. Soms huil ik gewoon lekker een potje met hem mee, ik heb het idee dat alles bij mij nu ook een beetje los begint te komen, veel vage klachten, slecht slapen, problemen op het werk (thuiszorg Groningen). Gelukkig zijn er veel mensen om ons heen die ons willen helpen en ons steunen. Alleen vragen hoe het is, is soms al voldoende en een mooie opening om je zorgen te kunnen delen. Helaas kan niet iedereen dat…… Maar we gaan door…… we kunnen en willen ook niet anders. We verheugen ons op het familieweekend en op de komst van ons hondje en dan zien we daarna wel verder.
De controle…… daar denk ik liever nog niet aan. Ben bang…… waarom weet ik niet (misschien ook wel).

Groetjes
Martin, Alide, Peter en Nicky