Het verhaal van Peter

Nou, het is zover…..Peter is op kamp. Zondagmiddag hebben we Peter naar zeilschool “de Veenhoop” in Veenhoop gebracht.
Dat heeft nog wel wat voeten in aarde gehad.
Zaterdagavond was Peter erg verdrietig, want hij zag er toch wel tegenop, ondanks dat hij er ook wel zin in had.
Hij wilde dat zijn beste vriend Pascal mee ging om hem weg te brengen.
Dit vonden wij geen goed idee, omdat hij er op dat moment al heel veel moeite mee had.
We waren bang dat hij dan weer mee terug wilde.
Maar het doet wel veel pijn als moeder (ook als vader) dat je ziet dat je kind zoveel verdriet heeft en het toch wel spannend en eng vindt.
Hij wilde zaterdagavond ook niet naar bed, vanwege de spanning en het verdriet.
Hij is om 00.00 uur toch naar bed gegaan, maar hij heeft bij Martin geslapen en ik ben in Peters bed gaan liggen….piekeren, huilen en pas laat in slaap vallen (na een paar borreltjes).
Maar goed….Peter was al vroeg wakker en wilde om 8.30 uur al douchen, dit heb ik nog even kunnen rekken, want Nicky sliep nog.
Nicky heeft het zaterdagavond moeten ontgelden, vanwege de zenuwen van Peter, dus zij lag ook laat op bed.
Peter was de hele ochtend toch wel wat stilletjes en gespannen, maar dat mag natuurlijk ook.
Het is niet niks…..om zomaar met 40 onbekende lotgenootjes een week op zeilkamp te gaan.
De ontvangst was geweldig, Peter werd samen met Michael vanaf de parkeerplaats in een limousine naar de zeilschool gereden. Daar konden we zijn spullen naar zijn kamer brengen.
Daarna gingen we naar een grote tent waar voor de ouders koffie/thee stond en voor de kids limonade, Peter kon daar zijn zakgeld inleveren en kampkleding in ontvangst nemen.
We moesten nog opschieten want de kids gingen gelijk het meer op om te zeilen.
Weer zat Peter bij Michael in de boot. Michael en Gina (zijn moeder) ‘kennen’ we via internet, wij lezen regelmatig de web-log over Michael en zij lezen regelmatig de web-log over Peter.
Gelukkig klikte het tussen de beide jongens, net als tussen de beide moeders.
Toen de kids eenmaal op het meer en bijna uit het zicht waren zijn we maar weer richting huis vertrokken.
Helaas kregen we om 19.30 uur al een telefoontje Van Edith, de verpleegkundige dat Peter erg verdrietig was en graag naar huis wilde.
Dan doet je hart pijn….. heel veel pijn, want je gevoel wil hem direkt halen, maar je verstand zegt toch even doorpakken en hem toespreken.
Nu hadden Martin en ik allebei al wat gedronken dus hadden we een excuus om hem niet te halen.
Na veel heen en weer gepraat snapte hij het en wilde hij wel 1 nachtje blijven.
Ik had met Edith afgesproken dat ze mij de volgende dag even zouden bellen om verslag uit te brengen.
Peter kennende had ik eigenlijk om 8.00 uur al een telefoontje verwacht:”zo de nacht is voorbij, kom me dan nu maar halen”.
Nou….. dan ken ik hem toch niet zo goed, want er kwam pas tegen 10.30 uur een telefoontje van Floor, de andere verpleegkundige, dat het prima ging met Peter.
Ze hadden Peter zondagavond maar bij Michael op de kamer gelegd en hij had prima geslapen, ws stukken beter dan ik…. Ik voelde me echt ziek van ellende, angst en vooral spanning. Gelukkig was dit achteraf niet nodig.
We hebben de afspraak gemaakt dat Peter ons even kan bellen als hij het moeilijk heeft en ik mag ook altijd even bellen als ik het moeilijk heb.
Ik heb gelijk op verzoek van Gina even gevraagd hoe het met Michael ging…. Nou met hem ging het ook prima.
Hij was samen met Peter een helicopter aan het knutselen voor de ‘race’ van vanavond en
‘s middags zouden ze weer gaan zeilen.
Thuis gekomen gelijk Gina maar even gebeld dat onze jongens het goed doen en heel leuk samen hebben. Ik kan nu iets opgeluchter ademhalen.
Gina en ik worstelen met hetzelfde probleem, we vinden het moeilijk om de jongens een beetje los te laten (we doen het wel hoor) en daardoor vinden we toch wel steun bij elkaar.
Ik wilde zondagavond gelijk wel naar Veenhoop rijden om Peter te halen, zo wilde Gina maandagavond gelijk wel naar het UMCG toe, toen ze hoorde dat Michael daar heen gebracht was voor een nieuwe sonde.
Goed dat we het niet gedaan hebben.
De jongens kunnen hier alleen maar sterker uitkomen en ze zullen hier het nodige van opsteken.
Maar het blijft moeilijk om ze los te laten, al is het maar een klein beetje.
Moet eerlijk zeggen het lukt nu aardig, ook omdat ik weet dat ik niet de enige ben die met het probleem worstelt.
Tot op heden heeft Peter nog niet gebeld, ook niet toen Michael naar het UMCG ging.
Ik heb ook (nog) niet gebeld, de afspraak is: geen bericht, goed bericht, daar ga ik dan maar vanuit.
Hiet laat ik het eerst bij, als er meer nieuws is meld ik me weer.

Groetjes
Martin, Alide, Peter en Nicky