Het verhaal van Peter

Eindelijk is het dan zaterdag en kunnen we Peter weer ophalen van het ZomerZotheid kamp. Samen met Pascal gingen we tegen 12.00 uur richting de Veenhoop. We werden er om 13.00 uur verwacht en ik moet zeggen de ontvangst was geweldig. Er was niet alleen voor de “jetsetters”, zoals de kinderen werden genoemd goed gezorgd, maar ook voor ons als ouders, broertjes/zusjes, vriendjes enz. stond het nodige op tafel. We werden ontvangen met koffie en broodjes en suikerbrood en een grote pan soep en voor de kinderen was er frisdrinken.
Alle jetsetters waren nog op het water, dus moesten we nog even geduld hebben tot alle ouders er zijn. Dan kunnen we allemaal richting de steiger en dan horen we in de verte een hoop gezang en allerlei toeters.

De kinderen zijn allemaal, samen met een flink aantal begeleiders op de Pi aanvaren. Ze zongen allemaal uit volle borst het kamplied en je kon merken dat de sfeer er heel goed was. Pi is de grote moederboot, die ook altijd mee ging als de kinderen gingen zeilen, zodat ze evt. naar toilet kunnen of medische hulp kunnen krijgen indien nodig. Toen de kinderen eenmaal van boord waren gingen we allemaal naar binnen waar de kinderen allemaal één voor één op het podium werden gehaald en een jetpret boekje, een jetset diploma en een groepsfoto kregen, met nog een klein presentje een sjaal. Daarna werd er nogmaals het kamplied gezongen, dit keer stonden de kinderen op het podium en de begeleiders in de zaal. Dit was voor mij een heel mooi, ontroerend moment en ik moest ook even een traantje weg pinken. Het was op dat moment net of je één hele grote familie bent, met allemaal dezelfde achtergrond.

Je hebt allemaal een rugzak met bagage bij je, de één wat zwaarder dan de ander, maar allemaal dezelfde bagage........... een kind met een verschrikkelijke ziekte............. kanker.
Dan voelt het heel goed dat er voor die kinderen zo iets schitterends wordt georganiseerd, zodat ze even het ziek zijn kunnen vergeten, zoals één van de kinderen ook in de jetpret krant schreef.
Daarna gingen we allemaal nog even naar het veldje bij de zeilschool waar alle jetsetters nog een ballon de lucht in lieten gaan als afscheid.
Als je denkt dat je het dan hebt gehad heb je het goed mis, het echte afscheid moet nog komen..............
Alle begeleiders (het waren er nog al wat) stonden op een rij, allemaal met lippenstift in de hand om van alle jetsetters afscheid te nemen met een dikke zoen, nadat ze hun lippen na elke zoen flink hadden gekleurd.
De meeste kinderen zagen er dan ook heel kleurrijk uit met allerlei lippen op de gekste plaatsen in hun gezicht, Peter had er zelfs een paar in zijn oor zitten.
Daarna werden de kinderen één voor één uitgezwaaid door de begeleiders en konden we na afscheid te hebben genomen van Michael, Frank en Gina ook richting huis.
Onderweg in de auto kwamen de eerste verhalen al en begonnen we gezamenlijk het kamplied te zingen (stond in de jetpret krant).
Eenmaal thuis heb ik de tassen uitgepakt omdat ik een berg wasgoed verwachtte, nou niet dus...............

Peter heeft bij aankomst een zomerzotheid t-shirt en een zomerzotheid vest gekregen, het shirt (roze) belandde gelijk in de tas, maar het vest heeft hij het hele kamp gedragen, zit nu dus inmiddels al in de wasmachine (hij bleef bijna rechtop staan toen Peter hem uitdeed).
Peter is lekker nog even onder de douche geweest en zit nu lekker even bij te komen van een heerlijke geslaagde week. Morgen nog maar even weer douchen want er bleven toch nog een flink aantal lippen in zijn gezicht zitten.
Hij was achteraf toch erg blij dat ik hem zondagavond niet opgehaald heb.
Hij gaf aan dat hij eigenlijk helemaal niet blij was om weer thuis te zijn................. er is toch niets veranderlijker dan de mens................. zo blijkt wel weer.

Maar het is ook heel logisch dat na zo’n leuk kamp heimwee hebt naar het kamp, net zo als heimwee naar huis hebt als je net op kamp bent en alles onbekend is.
Voor mij is dit alleen maar een goed teken, hij gaf zelfs aan om volgens jaar heel graag weer mee te willen.................. maar zo ver is het nu nog niet.
We gaan eerst maar even genieten van alle verhalen.
We kijken uit naar de dvd met filmmateriaal en de cd met foto’s die we binnenkort thuis gestuurd krijgen.
Meer informatie is ook te lezen op http://www.skov.org/.

Groetjes
Trotse Martin en Alide
Een vermoeide Peter en een blije Nicky