Hier weer een berichtje van ons.
De operatie is gelukkig achter de rug en we kunnen melden dat alles goed is verlopen. Peter is vanmorgen tegen 9.30 uur heel rustig onder narcose gebracht. Van te voren had hij al rustgevende medicatie gehad, waardoor hij al die tijd heel rustig is gebleven. De operatie heeft al met al langer geduurd dan verwacht. Martin en ik zaten tegen 12.00 uur weer op Peter zijn kamer te wachten op het telefoontje dat alles achter de rug was.
Dat verlossende telefoontje kwam pas na 13.30 uur, dus dat was een uur vol spanning en stress. Je gaat je in zo'n uur van alles afvragen, wat er wel niet gebeurt is en of alles dan toch wel goed gegaan is. We hebben een gesprek met de chirurg gehad en zij heeft ons laten weten dat de operatie goed is verlopen,
maar dat Peter wel flink wat bloed verloren had en dat hij dus 3 zakjes bloed moest hebben. De chirurg heeft er een tumor van 3,5 kilo uitgehaald, wat dus toch een behoorlijk grote én zware tumor is geweest. De narcotiseur heeft er foto's van gemaakt en die zal ze binnenkort voor ons op cd branden. Als je die foto's ziet schrik je toch behoorlijk, je ziet een hele kleine nier met daar aan vast een hele grote tumor.
Maar gelukkig is Peter nu van dat ding verlost. Peter heeft toch nog wel een poos op de uitslaapkamer gelegen omdat hij ontzettend veel pijn bleek te hebben. Peter ademde heel oppervlakkig en daardoor begon de monitor aldoor te allarmeren, maar het goed door ademen deed ook erg veel pijn. Maar als je Peter vroeg hoe gaat het stak hij wel telkens zijn duim omhoog, DE KANJER!!!!!!! Omdat Peter toch wel pijn bleef houden en zijn Hb nog niet helemaal goed genoeg was en het ademen pijnlijk bleef hebben ze besloten om Peter niet terug naar zijn kamer te brengen, maar naar de high-care, die zit ook op dezelfde afdeling, maar daar worden de kinderen nog scherper in de gaten gehouden. Peter is daarna regelmatig in slaap gevallen waarop wij hebben besloten om naar huis te gaan. Dit vond Peter niet leuk (en wij dus ook niet) maar op de high-care hebben ze geen mogelijkheid om bij je kind te blijven slapen. We hebben Peter uitgelegd dat we dan morgen goed uitgrust zijn zodat we dan de hele dag weer goed voor hem kunnen zorgen. We hebben hem beloofd dat we dan tussen 8.00 uur en 8.30 uur weer bij hem zullen zijn. Maar we moeten natuurlijk ook aan Nicky denken. Die heeft momenteel de tijd van haar leven bij Christine (mijn zus) en daar vermaakt ze zich opperbest. Maar na 2 dagen missen we haar behoorlijk dus daar moeten we morgen ook nog wat voor bedenken.
We zijn ontzettend trots op onze beide kinderen, Peter omdat hij het toch allemaal heel goed doet, en omdat hij zo ontzetten flink is, Nicky omdat zij toch maar even zonder mopperen 3 nachtjes gaat logeren zodat wij voor Peter kunnen zorgen. We zijn ontzettend blij dat deze zenuwslopende dag achter de rug is en dat alles goed is gegaan.
Nu kan het herstel beginnen en als dat net zo voorspoedig verloopt kan het zijn dat Peter eind volgende week weer thuis is. Maar dan is het wachten nog op de uitslag van de patholoog aantoom i.v.m. de nabehandeling, maar daar willen we nu nog niet mee bezig zijn.
Eerst aansterken en weer rustig aan leren eten, zodat Peter de sonde die er onder narcose opnieuw is ingebracht niet meer nodig heeft. Hier wil ik het eerst maar bij laten.
Willen jullie ook nu nog voor Peter en ons blijven bidden??
Groeten
Martin en Alide
De operatie is gelukkig achter de rug en we kunnen melden dat alles goed is verlopen. Peter is vanmorgen tegen 9.30 uur heel rustig onder narcose gebracht. Van te voren had hij al rustgevende medicatie gehad, waardoor hij al die tijd heel rustig is gebleven. De operatie heeft al met al langer geduurd dan verwacht. Martin en ik zaten tegen 12.00 uur weer op Peter zijn kamer te wachten op het telefoontje dat alles achter de rug was.
Dat verlossende telefoontje kwam pas na 13.30 uur, dus dat was een uur vol spanning en stress. Je gaat je in zo'n uur van alles afvragen, wat er wel niet gebeurt is en of alles dan toch wel goed gegaan is. We hebben een gesprek met de chirurg gehad en zij heeft ons laten weten dat de operatie goed is verlopen,
maar dat Peter wel flink wat bloed verloren had en dat hij dus 3 zakjes bloed moest hebben. De chirurg heeft er een tumor van 3,5 kilo uitgehaald, wat dus toch een behoorlijk grote én zware tumor is geweest. De narcotiseur heeft er foto's van gemaakt en die zal ze binnenkort voor ons op cd branden. Als je die foto's ziet schrik je toch behoorlijk, je ziet een hele kleine nier met daar aan vast een hele grote tumor.
Maar gelukkig is Peter nu van dat ding verlost. Peter heeft toch nog wel een poos op de uitslaapkamer gelegen omdat hij ontzettend veel pijn bleek te hebben. Peter ademde heel oppervlakkig en daardoor begon de monitor aldoor te allarmeren, maar het goed door ademen deed ook erg veel pijn. Maar als je Peter vroeg hoe gaat het stak hij wel telkens zijn duim omhoog, DE KANJER!!!!!!! Omdat Peter toch wel pijn bleef houden en zijn Hb nog niet helemaal goed genoeg was en het ademen pijnlijk bleef hebben ze besloten om Peter niet terug naar zijn kamer te brengen, maar naar de high-care, die zit ook op dezelfde afdeling, maar daar worden de kinderen nog scherper in de gaten gehouden. Peter is daarna regelmatig in slaap gevallen waarop wij hebben besloten om naar huis te gaan. Dit vond Peter niet leuk (en wij dus ook niet) maar op de high-care hebben ze geen mogelijkheid om bij je kind te blijven slapen. We hebben Peter uitgelegd dat we dan morgen goed uitgrust zijn zodat we dan de hele dag weer goed voor hem kunnen zorgen. We hebben hem beloofd dat we dan tussen 8.00 uur en 8.30 uur weer bij hem zullen zijn. Maar we moeten natuurlijk ook aan Nicky denken. Die heeft momenteel de tijd van haar leven bij Christine (mijn zus) en daar vermaakt ze zich opperbest. Maar na 2 dagen missen we haar behoorlijk dus daar moeten we morgen ook nog wat voor bedenken.
We zijn ontzettend trots op onze beide kinderen, Peter omdat hij het toch allemaal heel goed doet, en omdat hij zo ontzetten flink is, Nicky omdat zij toch maar even zonder mopperen 3 nachtjes gaat logeren zodat wij voor Peter kunnen zorgen. We zijn ontzettend blij dat deze zenuwslopende dag achter de rug is en dat alles goed is gegaan.
Nu kan het herstel beginnen en als dat net zo voorspoedig verloopt kan het zijn dat Peter eind volgende week weer thuis is. Maar dan is het wachten nog op de uitslag van de patholoog aantoom i.v.m. de nabehandeling, maar daar willen we nu nog niet mee bezig zijn.
Eerst aansterken en weer rustig aan leren eten, zodat Peter de sonde die er onder narcose opnieuw is ingebracht niet meer nodig heeft. Hier wil ik het eerst maar bij laten.
Willen jullie ook nu nog voor Peter en ons blijven bidden??
Groeten
Martin en Alide
Geen opmerkingen:
Een reactie posten