Het verhaal van Peter

Wij zijn aangeslagen, want een jongen die bij Peter op de kamer heeft gelegen is overleden. Hij was net zo oud als Peter.
Het heeft op ons, maar vooral op Peter een diepe indruk gemaakt. Ik had in november nog telefonisch kontakt met zijn moeder, toen zaten de kuren er bijna op. Alles leek goed.
Maar begin december wees de scan uit dat alle kuren toch niet het gewenste resultaat hadden. Vervolgens heeft hij nog een hele zware chemokuur gehad. Wat het resultaat daarvan was is dus niet bekend. Hij bleek erg gevoelig voor het verhoudheids virus te zijn, dat heeft zich dus in zijn gezonde long genesteld, in zijn andere long zaten al uitzaaïngen. Hij is op 1e kerstdag opgenomen in het ziekenhuis omdat hij bloed had overgegeven.
Hij heeft toen nog een bloedtransfusie gehad, maar dit heeft niet meer mogen baten. Hij is op 2e kerstdag overleden. Zijn ouders, broers en overige familie zijn aangeslagen door zijn toch nog onverwacht overlijden.

Het houdt ons ook heel erg bezig, maar vooral Peter. Hij kan zich moeilijk uiten, waardoor we 3 weken geleden al kontakt hebben opgenomen met het UMCG.
Daar is iemand waarbij hij zich erg op zijn gemak voelt, dus hebben we gevraagd of zij een gesprek met Peter kon hebben.
Aangezien dit niet haar taak is moest ze er toestemming voor vragen, ze wilde zelf wel kijken wat ze voor Peter kon betekenen.
Dit was goed en het gesprek heeft inmiddels plaatsgevonden.
Sanne is pedagogisch medewerker en dit stukje begeleiding hoort eigenlijk niet tot haar taak, maar ze wilde dit graag voor Peter en ons doen.
Ze is er wel achter gekomen dat er bij Peter een flink stuk angst zit, angst voor het terugkeren van de kanker. Ze koppelt dit terug aan dr Tamminga met het verzoek om daar op 16 februari toch even aandacht aan te besteden. We merken dat Peter toch worstelt met het feit dat hij ernstig ziek is geweest en dat hij bang is dat het weer terug komt.
Ondanks het feit dat er geen uitzaaïngen waren en dat de tumor zich in stadium 1 bevond blijft de angst bij Peter. Helaas is Peter een manneke die er niet makkelijk over praat en veel dingen voor zich houdt. Voor ons is dat weer moeilijk, want we kunnen alleen maar aan Peter zijn gedrag merken dat er iets is, maar wat er is kunnen we moeilijk achter komen.
We doen ons uiterste best om er voor Peter, maar ook voor Nicky te zijn.
We hebben nog niks van de Doe Een Wens Stichting gehoord, maar we hebben geduld.
We kijken eerst uit naar de jaarwisseling, die voor ons toch heel anders zal verlopen dan het vorig jaar, toen lag Peter nog als een doodziek vogeltje op het bed in de kamer.
En nu... nu vraagt hij of we ook vuurwerk zullen kopen. Nou laten we dat dan maar doen.
We kopen misschien we 1 hele mooie vuurpijl en daarmee schieten we alle ellende en vervelende dingen van het afgelopen jaar de lucht in.
Maar eerst zullen we morgen in gedachten bij de familie E zijn die hun zoon en broertje zullen begraven. We leven met hun mee.

Martin, Alide, Peter en Nicky