Eindelijk is het dan zaterdag en kunnen we Peter weer ophalen van het ZomerZotheid kamp. Samen met Pascal gingen we tegen 12.00 uur richting de Veenhoop. We werden er om 13.00 uur verwacht en ik moet zeggen de ontvangst was geweldig. Er was niet alleen voor de “jetsetters”, zoals de kinderen werden genoemd goed gezorgd, maar ook voor ons als ouders, broertjes/zusjes, vriendjes enz. stond het nodige op tafel. We werden ontvangen met koffie en broodjes en suikerbrood en een grote pan soep en voor de kinderen was er frisdrinken.
Alle jetsetters waren nog op het water, dus moesten we nog even geduld hebben tot alle ouders er zijn. Dan kunnen we allemaal richting de steiger en dan horen we in de verte een hoop gezang en allerlei toeters.

De kinderen zijn allemaal, samen met een flink aantal begeleiders op de Pi aanvaren. Ze zongen allemaal uit volle borst het kamplied en je kon merken dat de sfeer er heel goed was. Pi is de grote moederboot, die ook altijd mee ging als de kinderen gingen zeilen, zodat ze evt. naar toilet kunnen of medische hulp kunnen krijgen indien nodig. Toen de kinderen eenmaal van boord waren gingen we allemaal naar binnen waar de kinderen allemaal één voor één op het podium werden gehaald en een jetpret boekje, een jetset diploma en een groepsfoto kregen, met nog een klein presentje een sjaal. Daarna werd er nogmaals het kamplied gezongen, dit keer stonden de kinderen op het podium en de begeleiders in de zaal. Dit was voor mij een heel mooi, ontroerend moment en ik moest ook even een traantje weg pinken. Het was op dat moment net of je één hele grote familie bent, met allemaal dezelfde achtergrond.

Je hebt allemaal een rugzak met bagage bij je, de één wat zwaarder dan de ander, maar allemaal dezelfde bagage........... een kind met een verschrikkelijke ziekte............. kanker.
Dan voelt het heel goed dat er voor die kinderen zo iets schitterends wordt georganiseerd, zodat ze even het ziek zijn kunnen vergeten, zoals één van de kinderen ook in de jetpret krant schreef.
Daarna gingen we allemaal nog even naar het veldje bij de zeilschool waar alle jetsetters nog een ballon de lucht in lieten gaan als afscheid.
Als je denkt dat je het dan hebt gehad heb je het goed mis, het echte afscheid moet nog komen..............
Alle begeleiders (het waren er nog al wat) stonden op een rij, allemaal met lippenstift in de hand om van alle jetsetters afscheid te nemen met een dikke zoen, nadat ze hun lippen na elke zoen flink hadden gekleurd.
De meeste kinderen zagen er dan ook heel kleurrijk uit met allerlei lippen op de gekste plaatsen in hun gezicht, Peter had er zelfs een paar in zijn oor zitten.
Daarna werden de kinderen één voor één uitgezwaaid door de begeleiders en konden we na afscheid te hebben genomen van Michael, Frank en Gina ook richting huis.
Onderweg in de auto kwamen de eerste verhalen al en begonnen we gezamenlijk het kamplied te zingen (stond in de jetpret krant).
Eenmaal thuis heb ik de tassen uitgepakt omdat ik een berg wasgoed verwachtte, nou niet dus...............

Peter heeft bij aankomst een zomerzotheid t-shirt en een zomerzotheid vest gekregen, het shirt (roze) belandde gelijk in de tas, maar het vest heeft hij het hele kamp gedragen, zit nu dus inmiddels al in de wasmachine (hij bleef bijna rechtop staan toen Peter hem uitdeed).
Peter is lekker nog even onder de douche geweest en zit nu lekker even bij te komen van een heerlijke geslaagde week. Morgen nog maar even weer douchen want er bleven toch nog een flink aantal lippen in zijn gezicht zitten.
Hij was achteraf toch erg blij dat ik hem zondagavond niet opgehaald heb.
Hij gaf aan dat hij eigenlijk helemaal niet blij was om weer thuis te zijn................. er is toch niets veranderlijker dan de mens................. zo blijkt wel weer.

Maar het is ook heel logisch dat na zo’n leuk kamp heimwee hebt naar het kamp, net zo als heimwee naar huis hebt als je net op kamp bent en alles onbekend is.
Voor mij is dit alleen maar een goed teken, hij gaf zelfs aan om volgens jaar heel graag weer mee te willen.................. maar zo ver is het nu nog niet.
We gaan eerst maar even genieten van alle verhalen.
We kijken uit naar de dvd met filmmateriaal en de cd met foto’s die we binnenkort thuis gestuurd krijgen.
Meer informatie is ook te lezen op http://www.skov.org/.

Groetjes
Trotse Martin en Alide
Een vermoeide Peter en een blije Nicky

Nou, het is zover…..Peter is op kamp. Zondagmiddag hebben we Peter naar zeilschool “de Veenhoop” in Veenhoop gebracht.
Dat heeft nog wel wat voeten in aarde gehad.
Zaterdagavond was Peter erg verdrietig, want hij zag er toch wel tegenop, ondanks dat hij er ook wel zin in had.
Hij wilde dat zijn beste vriend Pascal mee ging om hem weg te brengen.
Dit vonden wij geen goed idee, omdat hij er op dat moment al heel veel moeite mee had.
We waren bang dat hij dan weer mee terug wilde.
Maar het doet wel veel pijn als moeder (ook als vader) dat je ziet dat je kind zoveel verdriet heeft en het toch wel spannend en eng vindt.
Hij wilde zaterdagavond ook niet naar bed, vanwege de spanning en het verdriet.
Hij is om 00.00 uur toch naar bed gegaan, maar hij heeft bij Martin geslapen en ik ben in Peters bed gaan liggen….piekeren, huilen en pas laat in slaap vallen (na een paar borreltjes).
Maar goed….Peter was al vroeg wakker en wilde om 8.30 uur al douchen, dit heb ik nog even kunnen rekken, want Nicky sliep nog.
Nicky heeft het zaterdagavond moeten ontgelden, vanwege de zenuwen van Peter, dus zij lag ook laat op bed.
Peter was de hele ochtend toch wel wat stilletjes en gespannen, maar dat mag natuurlijk ook.
Het is niet niks…..om zomaar met 40 onbekende lotgenootjes een week op zeilkamp te gaan.
De ontvangst was geweldig, Peter werd samen met Michael vanaf de parkeerplaats in een limousine naar de zeilschool gereden. Daar konden we zijn spullen naar zijn kamer brengen.
Daarna gingen we naar een grote tent waar voor de ouders koffie/thee stond en voor de kids limonade, Peter kon daar zijn zakgeld inleveren en kampkleding in ontvangst nemen.
We moesten nog opschieten want de kids gingen gelijk het meer op om te zeilen.
Weer zat Peter bij Michael in de boot. Michael en Gina (zijn moeder) ‘kennen’ we via internet, wij lezen regelmatig de web-log over Michael en zij lezen regelmatig de web-log over Peter.
Gelukkig klikte het tussen de beide jongens, net als tussen de beide moeders.
Toen de kids eenmaal op het meer en bijna uit het zicht waren zijn we maar weer richting huis vertrokken.
Helaas kregen we om 19.30 uur al een telefoontje Van Edith, de verpleegkundige dat Peter erg verdrietig was en graag naar huis wilde.
Dan doet je hart pijn….. heel veel pijn, want je gevoel wil hem direkt halen, maar je verstand zegt toch even doorpakken en hem toespreken.
Nu hadden Martin en ik allebei al wat gedronken dus hadden we een excuus om hem niet te halen.
Na veel heen en weer gepraat snapte hij het en wilde hij wel 1 nachtje blijven.
Ik had met Edith afgesproken dat ze mij de volgende dag even zouden bellen om verslag uit te brengen.
Peter kennende had ik eigenlijk om 8.00 uur al een telefoontje verwacht:”zo de nacht is voorbij, kom me dan nu maar halen”.
Nou….. dan ken ik hem toch niet zo goed, want er kwam pas tegen 10.30 uur een telefoontje van Floor, de andere verpleegkundige, dat het prima ging met Peter.
Ze hadden Peter zondagavond maar bij Michael op de kamer gelegd en hij had prima geslapen, ws stukken beter dan ik…. Ik voelde me echt ziek van ellende, angst en vooral spanning. Gelukkig was dit achteraf niet nodig.
We hebben de afspraak gemaakt dat Peter ons even kan bellen als hij het moeilijk heeft en ik mag ook altijd even bellen als ik het moeilijk heb.
Ik heb gelijk op verzoek van Gina even gevraagd hoe het met Michael ging…. Nou met hem ging het ook prima.
Hij was samen met Peter een helicopter aan het knutselen voor de ‘race’ van vanavond en
‘s middags zouden ze weer gaan zeilen.
Thuis gekomen gelijk Gina maar even gebeld dat onze jongens het goed doen en heel leuk samen hebben. Ik kan nu iets opgeluchter ademhalen.
Gina en ik worstelen met hetzelfde probleem, we vinden het moeilijk om de jongens een beetje los te laten (we doen het wel hoor) en daardoor vinden we toch wel steun bij elkaar.
Ik wilde zondagavond gelijk wel naar Veenhoop rijden om Peter te halen, zo wilde Gina maandagavond gelijk wel naar het UMCG toe, toen ze hoorde dat Michael daar heen gebracht was voor een nieuwe sonde.
Goed dat we het niet gedaan hebben.
De jongens kunnen hier alleen maar sterker uitkomen en ze zullen hier het nodige van opsteken.
Maar het blijft moeilijk om ze los te laten, al is het maar een klein beetje.
Moet eerlijk zeggen het lukt nu aardig, ook omdat ik weet dat ik niet de enige ben die met het probleem worstelt.
Tot op heden heeft Peter nog niet gebeld, ook niet toen Michael naar het UMCG ging.
Ik heb ook (nog) niet gebeld, de afspraak is: geen bericht, goed bericht, daar ga ik dan maar vanuit.
Hiet laat ik het eerst bij, als er meer nieuws is meld ik me weer.

Groetjes
Martin, Alide, Peter en Nicky